Hoe is het toch mogelijk dat me dit gebeurde?!?
De broek was zo goed als af en alles wat ik wilde was een storend draadje wegknippen om het perfect te maken. Dus dat deed ik maar in mijn haast knipte ik een gat op “heel-erg-in-het-zicht” heuphoogte!!!
Jemig, de pemig wat een mutserige actie en de broek was nu echt verre van perfect. Nog even dacht ik; “hoe kan ik dit oplossen?” want we zijn natuurlijk niet voor een gat te vangen maar al snel moest ik gewoon toegeven dat ik mijn broek verprutst had. Het enige wat ik kon bedenken was een shirt, trui of vest tot over het gat te dragen. Aangezien ik een peer figuur heb en mijn zwaarste gedeelte dus op de heupen zitten zou dat alleen maar meer mijn onderstel accentueren. Dat wil je nou net niet als peer zijnde! Jeetje mina, wat baalde ik. Had ik nou maar gewoon even relaxed gedaan en niet zo’n haast gehad want alle uurtjes die ik in de broek had gestoken waren nu gewoon verspilde tijd. Tja, als hadden komt is hebben te laat… Wat een les! Alleen kalmte kan je redden dan en jezelf vertellen dat het allemaal niet levensbedreigend is. Wat een waarheid als een koe is!
Het gebeurt ons allemaal weleens dat je in de haast iets doet en tja, haastige spoed, zelden goed. Mijn ongeduld is behoorlijk getemd bij het naaien. Met de computer blijft dat nog weleens een uitdaging en moet mezelf dan kalmeren door gewoon te gaan naaien want dat brengt mij rust. Inmiddels ben ik zover dat ik weet dat het naaien mijn therapie is. Ik word er echt rustiger van omdat ik weet dat het anders niet “close to perfection” wordt.
De uitspraak “sewing is cheaper than therapy” geldt zeker voor mij. Het is gewoon heerlijk om in mijn flow te komen terwijl ik iets aan het creëren ben. Je bent namelijk echt niet alleen met je handen bezig maar ook met je hoofd. Op dat moment is er dan totaal geen ruimte om te gaan piekeren over je dagelijkse problemen want je moet echt wel je aandacht erbij houden.
Het is heerlijk om een gevoel van controle te hebben over je project en mocht het dan misgaan dan heb je (zolang je nergens een gat in knipt) altijd nog je tornmesje en doe je het gewoon over. Gekscherend zeg ik weleens tegen mijn leerlingen dat het fijn zou zijn als alles in het leven zo makkelijk is op te lossen als bij het naaien.
Voor mij is het naaien ook een metafoor voor het leven. Het maakt niet uit hoe vaak je valt, wat telt is dat je iedere keer weer opstaat. Net als in het echte leven gaan de dingen nooit zoals gepland en dan komt het erop aan hoe je daar mee omgaat. Je kunt je steeds wel blijven afvragen waarom het mis ging maar belangrijker is, hoe lost het op? Natuurlijk kun je je les trekken uit waarom het mis ging maar blijf daar niet in hangen, het helpt je niet vooruit en je blijft jezelf onnodig straffen, wat nergens voor nodig is. Probleemoplossend vermogen ga je zeker ontwikkelen als je bedenkt wat er nog wel kan na het maken van een blunder.
Kortom, missers maken we allemaal maar opgeven is geen optie!
